Pierwszym rzymskokatolickim obiektem sakralnym w Wetlinie była kaplica utworzona nielegalnie 28 lipca 1973 roku z szopy na drewno położonej obok zniszczonej po wojnie cerkwi, a zakupionej do rozbiórki od Nadleśnictwa Wetlina przez Ks. Antoniego Kołodzieja, proboszcza z Cisnej. Władze usiłowały zniszczyć spychaczem tę kaplicę, ale mieszkańcy pilnowali jej dniem i nocą. Starania o zakup parceli pod kościół w centrum Wetliny się nie powiodły; władze zgadzały się jedynie na budowę z dala od wsi, na zachodnim jej krańcu – tam, gdzie obecnie znajduje się cmentarz.
Wobec tego 28 maja 1979 roku rozpoczęto na miejscu owej kaplicy budowę drewnianego kościoła. Prace prowadzono bez zezwolenia, które w tych czasach – realnego socjalizmu, wrogiego religii i Kościołom – było niemożliwe do uzyskania. Dzięki pomocy Bożej udało się mimo trudności szybko wybudować drewniany kościół kryty blachą, o powierzchni 70 m².
15 czerwca 1980 roku ordynariusz diecezji przemyskiej Ks. Arcybiskup Ignacy Tokarczuk poświęcił kościół i powierzył go franciszkanom z prowincji Ojców Bernardynów oraz erygował parafię pw. Miłosierdzia Bożego w Wetlinie obejmującą Wetlinę, Smerek, Kalnicę i Strzebowiska.
W latach 1984-1985 przy kościele wybudowano Franciszkański Dom Zakonny, który pełni funkcję klasztoru, kancelarii parafialnej oraz domu rekolekcyjno-oazowego dla grup zorganizowanych i osób indywidualnych.
Dom Zakonny i kościół na tle Hnatowego Berda i Połoniny Wetlińskiej.
Pocztówka sprzed 2000 roku.
W 2012 roku rozpoczęto budowę nowego, murowanego kościoła. Projekt kościoła nawiązuje do tradycyjnej architektury sakralnej obszaru Bieszczadów.
Po prawej: kapliczka Matki Bożej wybudowana na gruzach cerkwi Chrystusa Króla.